Εργαστήριο IV / Αργυρόπουλος Νώντας             

 

διαστρεβλωμένος χρόνος

Η διάταξη αναφέρεται στην έννοια του χρόνου  και στο πέρασμά του.

Χρόνος όχι πραγματικός. Χρόνος μυθικός, άχρονος, ονειρικός. Χρόνος μετρίσιμος με παράδοξο τρόπο. Χρόνος που διαστρεβλώνει την πραγματική σχέση μας με αυτόν.

Η ιλιγγιώδης/αλλοιωμένη προοπτική του De Chirico μεταφράζεται ως αλλοίωση του χρόνου. Ένα κεκλιμένο επίπεδο που κόβει έντονα τα στοιχεία μέτρησης του χρόνου αλλοιώνοντας την μέτρησή του, δίνοντας στον θεατή μια στρεβλή εικόνα.

Δυο ετερόκλιτα στοιχεία, το silo και το ρολόι πάνω σε αυτό, γίνονται η αφορμή για μια ιδιαίτερη κλεψύδρα, η οποία υλοποιεί το πέρασμα από τον Πάνω στον Κάτω κόσμο.

time distorted

The provision refers to the concept of time and in its passage.

Time not real. Time mythical, timeless, dream-like. Time paradoxically measured. Time that distorts our true relationship with it.

De Chirico’s vertiginous / distorted perspective, is translated as an instance of the distortion of time. An inclined plane that sharply intersects the elements of measuring time, changing its measurement, thus giving the viewer a distorted image.

Two disparate and heterogeneous elements – the silo and the clock upon it – become the occasion for a special hourglass, which materializes the transition from the everyday world to the Underworld.

To Ιερό βουνό

 Το “ιερό” βουνό του Βόλου, το Πήλιο, προσπαθεί να αποδοθεί χωρικά μέσα σ’ ένα κλειστό χώρο, σ ‘ένα αντίστοιχο δωμάτιο του De Chirico. Στα έργα του, με τίτλο «Μεταφυσικό εσωτερικό» , ο χώρος αυτός είναι  ένα συνονθύλευμα αναπαραστάσεων, προϊόν σύνθεσης αντιφατικών δεδομένων και αποτυπώσεων του χαώδους στοιχείου.

Η αίσθηση της αταξίας που χαρακτηρίζει το βουνό –σε σχέση με την τακτοποιημένη κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο της πόλης –επιλέγεται να αποδοθεί/ερμηνευθεί σε έναν από τους τοίχους του κύβου-δωματίου. Ο τοίχος – μεταφορά του βουνού- συμπιεσμένος, επιδιώκει να περιγράψει το τυχαίο, το άτακτο, το ευμετάβλητο που ισχύει σε πραγματικό χρόνο, μέσα από ένα παιχνίδι όπου ο χρήστης δημιουργεί τις εκάστοτε συνθήκες, επεμβαίνοντας στον τοίχο και μεταβάλλοντας τον. Ένα φίλτρο επιτρέπει τη θέαση του ίχνους της επέμβασης μεταγράφοντας μια άλλη οπτική. Ο θεατής  γίνεται ο ίδιος ένας ηδονοβλεψίας μιας ερμηνείας του χαώδους και τυχαίου, παρατηρώντας  μία κατάσταση πού συμβαίνει έξω από αυτόν .

The Holy mountain

 The 'holy' mountain of Volos, Pelion, attempts to be attributed spatially within a confined space, in a room similar to De Chirico’s. In his works, entitled "metaphysical inside", the area is a patchwork of representations, product of a synthesis of contradictory data and surveys of the chaotic element.
The sense of disorder that characterizes the mountain, in contrast  to the ordered situation of the city center,  is chosen to be interpreted in one of the walls of the cube-room. The wall –as a metaphor for the mountain-compressed, seeks to describe the random, the naughty, the volatility in force in real time through a game where the user creates the circumstances, intervening and altering the wall.  A filter enables viewing the trace of the intervention transcribing another perspective. The viewer becomes a voyeur himself of an interpretation of the chaotic and the random, observing a situation that happens outside him.

ορθοκανονικά χαλίκια

Ο Βόλος δημιουργεί  την εντύπωση μιας βοτσαλωτής παραλίας σε κάναβο που αναπάυεται στα πόδια του Πηλίου, πάνω από τον Παγασητικό κόλπο.  Στον κάναβο αυτό σημειώνονται εξαιρέσεις στην κατεύθυνση, που ακολουθώντας το δικό τους κανόνα, ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο περιβάλλον.

Η ιδέα του συγκεκριμένου project είναι απόρροια της παραπάνω αντίληψης  και της εικονοποίησης  μιας αφήγησης του Georgio  De Chirico για τα παιδικά του χρόνια στην πόλη του Βόλου. Αναφέρει  ότι έμαθε να κατασκευάζει  χαρταετούς. Ότι όταν αμολούσε τον χαρταετό του σε μια πλατεία, οι συνομήλικοι του μαζεύονταν και πετούσαν και εκείνοι  τους χαρταετούς τους  γεμίζοντας τον ουρανό.

Κατά το σχεδιασμό του κουτιού λήφθησαν υπόψη στοιχεία-τακτικές που σημειώθηκαν κατά την μελέτη του De Chirico, όπως καθαρά γεωμετρικά σχήματα, εξαθρωμένη οπτική, πολλά σημεία φυγής και τη χρήση της σκιάς.

Gravel grid

Volos creates the impression of a pebbly beach resting on a rectangular grid at Pilion’s foot, over Pagasitikos gulf. At this grid, exceptions in orientation are noticed and while they are following their own guide, they stand out from the rest of the environment. 

The idea for this project stems from the observations as mentioned above as well as from the wish to virtualize a Georgio De Chirico’s narrative from his childhood in the city of Volos. He says that he learned to make kites. When De Chirico was flying the kite at a square, his peers were also gathering to fly their own. They would altogether fill up the sky. 

Elements from De Chiricos painting practice were taken into consideration in order to design the box: geometric shapes, multiple perspectives, numerous vanishing points and the peculiar usage of long shadows.

Ένας κύβος από πάγο που λιώνει πάνω από ένα επίπεδο με κυψέλες γεμάτες τσίπουρο σχηματίζοντας σταδιακά το μοτίβο μιας σκακιέρας | A ice cube that melts over a layer of cells filled with tsipouro gradually forming a checkerboard pattern

«Σ ένα έργο τέχνης, και κυρίως στην ζωγραφική, το μέτρο του βαθμού τελειότητας το δίνει η ποιότητα της ύλης, κι αυτή η ποιότητα είναι το πιο δυσκολονόητο πράγμα.»

Η τελειότητα για τον Ντε Κίρικο είναι το κατεξοχήν ζητούμενο σε ένα έργο τέχνης. Η τελειότητα αυτή δεν αφορά κάποια πνευματική διάσταση έργου αλλά κάτι το τελείως υλικό σχεδόν τεχνικό. Η καθαρότητα του σχεδιασμού, των μορφών και των γεωμετρικών σχημάτων αντανακλούν στο έργο του αυτή την εμμονή. Τέλειος χρόνος άχρονος, τέλειος χώρος αδιάστατος. Εν τέλει μια υπερβατική πνευματικότητα της ύλης. Κάτι σαν μέθη…

The perfection for De Chirico is the main requirement in a work of art. Perfection is not a spiritual dimension, but something almost completely technical. The purity of the design, the shapes and the geometry in his work reflects this obsession. Timeless perfect time, perfect place dimensionless. Eventually a transcendent spirituality of matter. Something like drunkenness ...

Κατοικία θεών/κατοικία ανθρώπων

«Για να πάμε για ψάρεμα, σηκωνόμασταν πολύ πρωί και, όταν μπαίναμε στη βάρκα που θα μας πήγαινε στ’ ανοιχτά, στη μέση του κόλπου, ξημέρωνε ακόμα. Η θάλασσα ήταν καθρέφτης, ποτέ ξανά σε άλλες χώρες δεν είδα έναν τόσο όμορφο υδάτινο καθρέφτη.»

«Ο χώρος είναι προϊόν σύνθεσης αντιφατικών δεδομένων και αποτελείται από θραύσματα πολιτιστικής μνήμης και από σύγχρονες αναφορές»

Μέσα από τα κείμενα του ντε Κίρικο προκύπτει μια περιγραφή του οικείου τοπίου του Παγασητικού κόλπου και της ανατολής του ηλίου με ένα βιωματικό τρόπο. Σήμερα, αυτή η εικόνα παραμένει αναλλοίωτη διότι το τοπίο είναι ένα μνημείο που δε μεταβάλλεται στον άμεσο χρόνο αλλά διακατέχεται από μία σταθερότητα και μια διαχρονικότητα. Αντιθέτως αυτό που μεταβάλλεται είναι η ανθρώπινη φύση και η δημιουργία που το καταλαμβάνει. Αντιλαμβανόμαστε τη φθορά και τη θνητότητα της ανθρώπινης ύπαρξης η οποία αποτελεί κάτι το παροδικό και το εφήμερο.

Όπως στα «εσωτερικά» του ντε Κίρικο, η φύση είναι σαν ένα δωμάτιο το οποίο παραμένει αμετάβλητο και αυτό που εναλλάσσεται είναι η επίπλωσή του που αποτελεί την ανθρώπινη ύπαρξη και το ανθρώπινο έργο. Η φύση είναι η κατοικία των θεών, κάτι το ιερό, το άφθαρτο που αντιστέκεται στο χρόνο, ενώ η ανθρώπινη υπόσταση κυριαρχείται από τη φθορά.

Μέσα στο έργο αυτό η αιωνιότητα συμβολίζεται με το λευκό φως οπού έχει την απόλυτη καθαρότητα και σταθερότητα παραπέμποντας σε μια εικόνα του παραδείσου. Οι κινούμενες σκιές στη λευκή επιφάνεια είναι έκφραση της παροδικότητας του ανθρώπου.

Residence of Gods/Residence of humans

Through De Chirico’s texts there is a description of the familiar landscape of pagasitikos gulf and the sunrise in an intimate way. Today, this image still remains intact because the landscape is a monument that does not change straightly but is stable and diachronic. On the contrary what changes is human nature and creation that occupies it. We perceive the decay and mortality of human nature which is temporaty and ephemeral.

As in De Chirico’s paintings (Indoors) the nature is like a room which remains unchangeable and what alternates is its furniture which represents the human life and act. Nature is the God’s residence, is sacred, indestructible and resists time, while human life is ruled by decline.

Through this work, the white clean light symbolizes eternity referring to an image of Eden. The moving shadows on the white surface is an expression of human impermanence.